Dirge Of Cerberus: Final Fantasy VII recensie

Vincent Valentine is de lange, donkere, mysterieuze vreemdeling die de held van het spel is, net als Kain (ster van Devil May Cry) is hij ook een semi-vampier; een aandoening veroorzaakt door een mislukt experiment. Vince, gewapend met zijn opwaardeerbare wapens, is niet dubbelzinnig over zijn voorliefde - hij vecht aan de kant van het goede. Een paar jaar na de gebeurtenissen in Final Fantasy VII is het kwaadaardige leger, bekend als Deepground, levend begraven onder een gigantische, verpletterende meteoor, zich een weg naar de oppervlakte begonnen te banen en de stad Midgar geplunderd. Vince is vastbesloten om met de hulp van zijn kameraden van de World Restoration Organization de wereld van deze plaag te verlossen. Gewapend met speciale gevechtskrachten en zijn magische wapen, de Cerberus, gaat Vince hordes vijanden te lijf in deze actiegerichte RPG.

Vince wordt minder een vreemde voor ons en voor zichzelf, omdat geheimen uit zijn verleden worden onthuld door de verhaallijn die wordt afgewisseld met tussenfilmpjes. Sommige van deze onthullingen zijn onverwacht, hoewel ze weinig tot geen impact zullen hebben op gamers die niet bekend zijn met de serie. Fans van FF, en meer specifiek VV, (dat staat voor Vince Valentine, are't I cool?) worden beloond met personages uit de serie die gastoptredens maken.

Wat betreft gameplay-variatie bevat deze game veel elementen uit verschillende genres en combineert deze tot marginaal effect. De gameplay is lineair van aard en volgt een repetitief formaat dat maar al te voorspelbaar is. Na een paar uur spelen heb je het eigenlijk allemaal gezien en gedaan. De enige goedmaker zijn de upgradebare wapens en karakternivelleringsfuncties die standaard RPG-tarief zijn. Over het algemeen zijn de RPG-elementen licht en zouden ze gamers moeten aanspreken die niet per se RPG-fans zijn. Aan de andere kant kunnen RPG-fans gewoon genieten van wat goedaardig, hersenloos geweld en actie die langzaam in het genre wordt geïntegreerd.

De Cerberus heeft drie belangrijke upgrades: Vermogen; bereik en snelheid. Je begint met een pistool en door middel van verschillende side-quests verdien je punten die je kunt gebruiken om het te upgraden, om uiteindelijk een eenhandige, drie-barrel death machine te hanteren. Uiteindelijk krijg je een geweer en uiteindelijk een machinegeweer. Je kunt ook speciale functies toevoegen, zoals een sluipschutterskijker en magische upgrades die ervoor zorgen dat kogels als bommen ontploffen. De vijanden gaan de uitdaging aan, dus als je een machinegeweer hebt, zal het aantal vijanden toenemen, zodat je een pad door hen kunt banen alsof je een graanveld omhult. Je kunt ervoor kiezen om vrij te richten of je kunt het lock-on targeting-systeem gebruiken dat goed werkt. Aan het begin van het spel zul je de uitdagingen relatief eenvoudig vinden, waardoor je de fysica en het besturingssysteem van het geweer onder de knie kunt krijgen. De actie vindt plaats in 3D en je kunt het derde- of eerstepersoonsperspectief gebruiken, wat geweldig is als je een beetje FPS in je RPG wilt.

Andere gameplay-elementen zijn onder meer stealth, interactie met personages, verkenning, escortmissies, geschutskoepels schieten en puzzels oplossen, waarbij meestal codekaarten worden gezocht om deuren te ontgrendelen. Maar naast de first-person shooting is het meest prominente en minst ontwikkelde gameplay-element de man-tegen-man-gevechten. Vince kan schoppen, stoten, klauwen en springen. Veel van deze bewegingen kan hij in de lucht uitvoeren terwijl hij zichzelf lanceert met een van zijn supersprongen. Het gevechtsgevoel is stijf. Het doet me denken aan een generiek, 25 jaar oud arcadespel, maar verergerd door de 3D-omgevingen en flitsende camerahoeken die verdoezelen, verwarren en verwarren.

Elke kamer die je binnenkomt voelt als de laatste met een nieuwe huid erop. Ze zijn allemaal rechthoekig en hoewel ze in 3D zijn weergegeven, zijn er veel plaatsen waar je gewoon niet heen kunt en veel objecten en niveaus die je niet kunt aanraken of beklimmen. De personages zien er uitstekend uit, maar wanneer ze worden bekeken tegen de alledaagse achtergronden, dient dit alleen om het algehele gebrek aan glans te benadrukken.

Sommige elementen van de soundtrack zijn perfect gescoord voor deze game. Er is een aantal rijke, orkestrale gothic-klinkende muziek die wat zwaar drama aan een scène toevoegt, evenals enkele kale melodieën, gestript tot hun basis, die wijzen op naderend onheil. De tussenfilmpjes zijn volledig ingesproken en ook al is het acteerwerk stompzinnig, het is volkomen acceptabel en niet te vergeten verwacht. Waar ik wel een probleem mee heb zijn de geluidseffecten. De Cerberus is de belangrijkste focus van het spel en het klinkt uiteindelijk als een poppistool. De schietgeluiden zijn zwak en wekken weinig vertrouwen of voldoening.

Als er enige motivatie is om het hele spel te voltooien, dan is het wel omdat je een reeks zijmissies vrijspeelt die veel interessanter en uiteindelijk minder gestructureerd zijn dan de Story-modus. Enkele van de uitdagingen, waaronder het opnemen van bazen zoals de onzichtbare vrouw en een man die gebouwd is als een tank. In de ene missie moet je honderd vijanden doden met alleen magie, terwijl je in een andere missie je een weg door een doolhof moet schieten met de extra druk van een tijdslimiet. Zie deze meer dan veertig missies als een beloning voor het ploeteren door de Story-modus. In tegenstelling tot de Japanse versie is er geen online multiplayer-modus, maar je zou toch een PS2-harde schijf nodig hebben om er toegang toe te krijgen. Geen verlies wat mij betreft.

Dirge of Cerberus is enigszins teleurstellend. Het heeft alle ingrediënten van een geweldig spel, maar iemand heeft het recept gewoon niet goed begrepen.

Functies: